فإِنَّ الْمَرَضَ لاَ أَجْرَ فِيهِ، وَلَكِنَّهُ يَحُطُّ السَّيِّئَاتِ، وَيَحُتُّهَا حَتَّ الاَْوْرَاقِ

در بیمارى پاداشى نیست امّا گناهان را از بین میبرد، و آنها را چونان برگ پاییزى میریزد.

حکمت ۴۲