شرح_حکمت ۱۳۸
امام علیه السلام در این گفتار حکیمانه به یکى از مهم ترین انگیزه هاى انفاق و بخشش در راه خدا اشاره کرده می فرماید:
منْ أَیْقَنَ بِالْخَلَفِ جَادَ بِالْعَطِیَّهِ.
«کسى که یقین به پاداش و عوض داشته باشد در بخشش سخاوت به خرج مى دهد»
از جمله غرائز مسلم انسان جلب منفعت و دفع ضرر است; انسان همیشه مى خواهد کارى انجام دهد که سودى براى او داشته باشد یا ضررى را از او دور سازد و در همین راستا حاضر مى شود مواهبى را که در اختیار دارد براى رسیدن به امور مهم ترى هزینه کند و تمام تجارت هاى مادى با همین انگیزه صورت مى گیرد.
در تجارت معنوى که قرآن نیز از همین لفظ براى آن استفاده کرده
مانند آیه شریفه هَلْ أَدُلُّکُمْ عَلَى تِجَارَه تُنجِیکُمْ مِّنْ عَذَاب أَلِیم نیز بر همین اساس کار مى کند،
بنابراین کسانى که به وعده هاى الهى ایمان و یقین داشته باشند و بدانند در برابر هر انفاق در راه خدا، بهتر و بیشتر از آن را در این دنیا یا در آخرت و یا در هر دو دریافت مى کنند هرگز در انفاق کردن تردیدى به خود راه نمى دهند; سخاوتمندانه مى بخشند و از اموال و ثروت هاى خود در این راه با روى گشاده استقبال مى کنند.
آخرین نظرات