امید فقط به خدا

نهج_البلاغه

هر اميدوارى جز اميد به خداى تعالى ناخالص است، و هر ترسى جز ترس از خدا نادرست است. گروهى در كارهاى بزرگ به خدا اميد بسته و در كارهاى كوچك به بندگان خدا روى مى‏ آورند، پس حق بنده را ادا مى ‏كنند و حق خدا را بر زمين مى ‏گذارند، چرا در حق خداى متعال كوتاهى مى‏ شود و كمتر از حق بندگان رعايت مى‏ گردد آيا مى‏ ترسى در اميدى كه به خدا دارى دروغگو باشى يا او را در خور اميد بستن نمى ‏پندارى اميدوار دروغين اگر از بنده خدا ترسناك باشد، حق او را چنان رعايت كند كه حق پروردگار خود را آنگونه رعايت نمى ‏كند، پس ترس خود را از بندگان آماده، و ترس از خداوند را وعده‏ اى انجام نشدنى مى‏ شمارد، و اينگونه است كسى كه دنيا در ديده‏ اش بزرگ جلوه كند، و ارزش و اعتبار دنيا در دلش فراوان گردد، كه دنيا را بر خدا مقدّم شمارد، و جز دنيا به چيز ديگرى نپردازد و بنده دنيا گردد.

خطبه ۱۶۰