*********************************************

در زیارت جامعه خطاب به اهل بیت (علیه السلام) می گوییم «کلامکم نور». ویژگی نور هم روشنگری است، بنابراین خاصیت احادیث ائمه اطهار (علیهم السلام) نورانیت جان و روح انسان است. چه آنکه انسان را به عملی سوق دهند و چه اینکه از عملی نهی کنند که هر دو مانند نسخه طبیب حاذق، شفا بخش است، به شرط آنکه به این نسخه ها عمل شود.
مطلب دیگر آنکه انسان در طول زندگی خود دچار گناهانی می شود که هر یک از گناهان به نوبه خود باعث تاریکی دل و جان آدمی می شود.
همانطور که در روایات آمده: «هر گناهی که بنده انجام می دهد باعث می شود که نقطه سیاهی در قلب او پیدا شود اگر توبه کرد آن نقطه سیاه از بین می رود، و اگر توبه نکرد، این نقطه های سیاه زیاد می شوند تا اینکه تمام قلب را فرا می گیرد و دیگر صاحب آن دل به کار خیری گرایش پیدا نمی ‏کند، و همین مطلب را خداوند در قرآن بیان فرموده: «بَلْ رَانَ عَلَى قُلُوبِهِم مَّا كَانُوا يَكْسِبُونَ [مطففین/14] بلکه کارهایشان به صورت زنگاری بر دلهایشان بسته است».
اگر انسان بداند با انجام گناه و رضایت نفس خود نارضایتی چه کسی را فراهم کرده است، همین التفات راهی برای بازگشت او باقی می گذارد. اما اگر همین شخص گناه خود را اصلا گناه نداند هیچگاه موفق به توبه نمی شود.
امام حسن عسگری (علیه السلام) می فرماید: «از گناهانى كه آمرزيده نمى شود؛ گناهی است كه شخص انجام دهد و بگويد: اى كاش فقط به همين خلاف عقاب مى شدم (يعنى گناه در نظرش ناچيز و ضعيف باشد.