میان پدر و مادر با فرزند به صورت طبیعی کششی وجود دارد که خودِ خداوند این کشش را میان این دو قرار داده است. کودک در ارتباط با والدین خود حس می‌کند که وجودش متعلق به این دو است. او اگر چه نمی‌داند که چگونه از پدر و مادر خود به وجود آمده؛ اما در ناخودآگاه خویش احساس می‌کند گوشت و خون و پوست و استخوانش از این پدر و مادر است. از همین رو است که کودک بدون پدر و مادر نمی‌تواند زندگی کند.

این فرصتی است که خداوند در اختیار والدین قرار داده و هیچ کسی جز آن‌ها این ویژگی را ندارد. پس باید نهایت استفاده را از آن نمود. نباید فراموش کرد این فرصت سرمایه‌ای است که اگر از آن استفاده نشود معلوم نیست تا کی باقی باشد و بتوان از آن بهره برد.
متأسفانه باید گفت که برخی از پدران و مادران از این فرصت استفاده نکرده و به قدری با فرزندان‌شان سرد و بی‌روح و حتی خشن برخورد می‌کنند که احساس تعلق فرزند به آن‌ها به احساس تنفر تبدیل می‌شود