************

روزی هارون الرشید در کاخ خود با خیال راحت با ندیمان و مشاوران از هر دری سخن می گفت.
یک مرتبه سر بلند کرد و رو به اطرافیان خود نمود و گفت آیا از اصحاب پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) کسی را سراغ دارید که هنوز زنده باشد تا مطلبی را از او سؤال کنم یا حدیثی را که از دو لب آن حضرت شنیده باشد برای ما بگوید؟
مشاورین بعد از تحقیقات زیادی گفتند ای هارون، تا اندازه ای که ما خبر داریم، پیرمردی از اصحاب پیامبر در یمن می باشد و او هنوز زنده است.
هارون گفت فورا بفرستید او را بیاورند.
وقتی فرستادگان او را دیدند، محلی برایش ترتیب دادند و او را در آن نشانده و نزد هارون آوردند.
هارون اول قدری با او صحبت کرد که ببیند آیا عقلش سالم است و مشاعر او درست کار می کند یا نه.
بعد از صحبت های زیادی که رد و بدل شد، هارون فهمید هنوز عقلش به جا است و از روی منطق سخن می گوید و گفت ای پیرمرد، آیا زمان پیامبر را درک کرده ای؟
جواب داد بلی.
گفت آیا خدمت آن حضرت هم رسیده ای؟
جواب داد بلی، روزی با پدرم خدمت آن حضرت شرف حضور پیدا کردیم.
هارون گفت آیا حضرت آن روز صحبتی هم فرمود؟
جواب داد بلی.
هارون گفت آیا از آن سخنانی که از دو لب مبارک پیامبر بیرون آمد و با دو گوش خود شنیده باشی چیزی یادت هست؟
پیرمرد گفت ای خلیفه، حافظه ام تمام شده است و چیزی به خاطرم نیست.
هارون گفت قدری فکر کن ببین چیزی به خاطرت می آید.
قدری فکر کرد و گفت ای خلیفه، چیزی به خاطرم رسید.
وقتی خدمت آن حضرت بودیم، در ضمن صحبت فرمودند اولاد آدم پیر می شود و دو خصلت در او جوان می شود، یکی حرص و دیگری آرزوهای دراز و طولانی.
هارون دستور داد هزار درهم به او بدهند، بعد او را به سوی منزلش روانه کنند.
وقتی بیرون کاخ رسیدند، پیرمرد گت مرا نزد خلیفه بازگردانید.
مأمورین گمان کردند که حدیث دیگری به یادش آمده است و می خواهد برای هارون نقل کند.
او را نزد خلیفه بازگرداندند و به زمین گذاشتند.
هارون پرسید سؤالی داشتی؟
گفت ای هارون، این هزار درهم را که امسال مرحمت فرمودید، دستور دهید هر سال آن را بپردازند و هر سال آن را زیادتر کنند.
هارون از گفته او تعجب کرد و گفت دستور می دهم هر سال این مبلغ را با اضافه به تو بپردازند و سپس گفت حقا که رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) درست فرمودند.
چون از نزد هارون مراجعت کردند، در بین راه پیرمرد از دنیا رفت بدون آن که درهمی از آن پول ها را خرج کند و به خزینه مملکت بازگردانده شد.