*************

غزالی، دانشمند شهیر اسلامی، اهل طوس بود. در آن وقت، یعنی در حدود قرن پنجم هجری، نیشابور مرکز و سواد اعظم آن ناحیه بود و دارالعلم محسوب می شد. طلاب علم در آن نواحی برای تحصیل و درس خواندن به نیشابور می آمدند.

غزالی نیز طبق معمول به نیشابور و گرگان آمد و سالها از محضر اساتید و فضلا با حرص و ولع زیاد کسب فضل نمود. و برای آنکه معلوماتش فراموش نشود و خوشه هایی که چیده از دستش نرود، آنها را مرتب می نوشت و جزوه می کرد. آن جزوه ها را که محصول سالها زحمتش بود مثل جان شیرین دوست می داشت.

بعد از سالها عازم بازگشت به وطن شد. جزوه ها را مرتب کرده در توبره ای پیچید و با قافله به طرف وطن روانه شد.از قضا قافله با یک عده دزد و راهزن برخورد. دزدان جلو قافله را گرفتند و آنچه مال و خواسته یافت می شد یکی یکی جمع کردند.

نوبت به غزالی و اثاث غزالی رسید. همینکه دست دزدان به طرف آن توبره رفت، غزالی شروع به التماس و زاری کرد و گفت: «غیر از این، هرچه دارم ببرید و این یکی را به من واگذارید.» دزدها خیال کردند که حتما در داخل این بسته متاع گران قیمتی است. بسته را باز کردند، جز مشتی کاغذ سیاه شده چیزی ندیدند.

گفتند: «اینها چیست و به چه درد می خورد؟». غزالی گفت: «هرچه هست به درد شما نمی خورد، ولی به درد من می خورد». گفتند: به چه درد تو می خورد؟ غزالی گفت: «اینها ثمره ی چند سال تحصیل من است. اگر اینها را از من بگیرید، معلوماتم تباه می شود و سالها زحمتم در راه تحصیل علم به هدر می رود.». دزد راهزن گفت: به راستی معلومات تو همین است که در اینجاست؟ «بلی.» گفت: علمی که جایش توی بقچه و قابل دزدیدن باشد، آن علم نیست، برو فکری به حال خود بکن.

این گفته ی ساده ی عامیانه، تکانی به روحیه ی مستعد و هوشیار غزالی داد. او که تا آن روز فقط فکر می کرد که طوطی وار از استاد بشنود و در دفاتر ضبط کند، بعد از آن در فکر افتاد که کوشش کند تا مغز و دماغ خود را با تفکر پرورش دهد و بیشتر فکر کند و تحقیق نماید و مطالب مفید را در دفتر ذهن خود بسپارد. غزالی می گوید: «من بهترین پند را، که راهنمای زندگی فکری من شد، از زبان یک دزد راهزن شنیدم.

? #داستان_راستان، ج1
✍ علامه شهید مرتضی مطهری

*********
شخصی نزد قاضی بصره آمد و گفت: ای امام مسلمانان اگر خرما خوردم، دین مرا زیان دارد؟ قاضی گفت: نه. پرسید اگر قدری سیاه‌دانه با او بخورم چطور؟ قاضی گفت: باکی نباشد. گفت: اگر آب بخورم چه شود؟ گفت: روا باشد. آن شخص گفت: ای قاضی شراب خرما، مخلوط این سه است آن را چرا حرام می‌گویی؟

قاضی جواب داد: ای شیخ! اگر قدری خاک بر تو اندازم آیا آسیبی به تو رساند؟ گفت: نه. قاضی پرسید: اگر قدری آب بر تو بریزم آیا تو را درد آید؟ گفت نه. قاضی پرسید: اگر این آب و خاک را با هم بیامیزم و از آن خشتی بسازم و بر سرت زنم چگونه باشد. شیخ جواب داد: سرم بشکند. قاضی گفت همچنانکه اینجا سرت بشکند آنجا نیز دینت بشکند. شخص خجل گشت و بازگشت.

***************

امام صادق علیه السلام:

هنگامى که آفتاب بر سر زائرِ امام حسین علیه السلام بتابد، #گناهانش را می‌سوزاند همان‌طور که آتش هیزم را می‌سوزاند.

 کامل الزیارت ، ص279

************

توصیه بهداشتی برای افرادی که زیاد سرما می‌خورند

افرادی که زیاد دچار سرماخوردگی می شوند، نشان از ضعف قوت مغز است لذا تدابیر ذیل به آنان توصیه می شود:

مصرف مویز
مصرف روزانه بادام
نوشیدن روزانه یک لیوان چای استخدوس (یک قاشق غذاخوری استخدوس را در ۲ لیوان آب بجوشانید تا یک لیوان باقی بماند و با عسل میل کنید)

*************

اربعینی ها
یادتان باشد که ستون به ستون را
مدیون قطره قطره خون
#شهیـــــــدانید

اربعینی ها
وقتی چشمتان به #گنبد زیبای آقا افتاد،
یاد کنید از آنانی که با حسرت پشت پیراهن هایشان می نوشتند :
#یا_زیارت_یا_شهادت

***************

تا خدا هست و خدایی می کند،
مجتبی مشکل گشایی می کند.

حسن، یعنی نیکی و نیکوکاری و امام حسن علیه السلام همیشه اهل نیکوکاری و کارهای نیک و پسندیده بودند؛
درست مثل پدر بزرگوارشان حضرت علی علیه السلام
که هیچگاه کمک به فقیران، نیازمندان و
کودکان یتیم را فراموش نکرد».

کرم و سخاوت امام حسن مجتبی علیه السلام به
حدی بود که در روایت آمده است که هیچ گاه
سائلی را رد نکرد و در برابر درخواست او «نه» نگفت.
به همین دلیل است که او را
? کریم آل طه? می خوانند.

هنگامی که به ایشان عرض شد:
«چرا هیچ سائلی را رد نمی کنید؟» فرمود:
«من سائل درگاه خدا و راغبِ پیشگاه اویم و شرم دارم
که خود درخواست کننده باشم و سائلی را رد کنم».
و نیز می فرمود: «بهترین روزهای جوانمرد روزی است
که از او چیزی درخواست شود

***********
ابوالقاسم، جنید بن محمد بن جنید، ملقب به سید الطائفه، از بزرگان و مشاهیر عرفان است. نقل است که جنید مریدی داشت که او را از همه عزیزتر می شمرد و گرامی اش می داشت. دیگران را حسد آمد. شیخ از حسادت دیگر مریدان، آگاه شد. گفت: ادب و فهم او از همه بیش تر است. ما را نظر در آن (ادب و فهم ) است. امتحان کنیم تا شما را معلوم گردد.

فرمود تا بیست مرغ آوردند و گفت: هر مرغ را، یکی بردارید و جایی که کسی شما را نبیند، بکشید و بیارید. همه برفتند و بکشتند و باز آمدند، الا آن مرید، که مرغ را زنده باز آورد. شیخ پرسید که چرا نکشتی؟

گفت: شیخ فرموده بود که جایی باید مرغ را کشت که کسی نبیند، و من هر جا که می رفتم حق تعالی را می دیدم. شیخ رو به اصحاب کرد و گفت: دیدید که فهم او چگونه است و فهم دیگران چون؟ همه استغفار کردند و مقام آن مرید را بزرگ داشتند.

************

متهجدی را حکایت کنند که تمام شب تلاوت قرآن می کرد. چون به آیات عذاب می رسید سیلاب اشک از دیده اش جاری می شد و آن آیه را با خضوع مکرر می خواند تا شبی این آیه را همی خواند که:

سَابِقُوا إِلَى مَغْفِرَةٍ مِّن رَّبِّکُمْ وَجَنَّةٍ عَرْضُهَا کَعَرْضِ السَّمَاء وَالْأَرْضِ أُعِدَّتْ لِلَّذِینَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَرُسُلِهِ ذَلِکَ فَضْلُ اللَّهِ یُؤْتِیهِ مَن یَشَاء وَاللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِیمِ

بر یکدیگر سبقت گیرید براى رسیدن به مغفرت پروردگارتان و بهشتى که پهنه آن مانند پهنه آسمان و زمین است، و آماده شده براى کسانى که به خدا و رسولانش ایمان آورده اند، این فضل الهى است به هر کس بخواهد مى دهد، و خداوند صاحب فضل عظیم است.(حدید /21)

و آواز به گریه و زاری بلند نمود و سرشک از دیدگان افشاند یکی از همسایگان که بر حال او واقف بود گفت: ای مرد! بر آیه عذاب می نالی؟ اینکه آیه رحمت است گریه و زاری چرا؟ گفت: ای مرد! از آن می گریم که در این بهشت با این پهنا و وسعت چندان که ملاحظه کردم و تأمل نمودم جای قدمی برای خود ندیدم.