************

انسـان نجـات می یابـد:

از “تکبــر” ⇦ با سـلام کـردن
از “مصیبت” ⇦ با صدقـه دادن
از “بیمـاری” ⇦ با دعــا کـردن
از “حــرص” ⇦ با شکـر کـردن
از “غصــه” ⇦ با صبـر کـردن

امیدوارم زندگیــتون
خالی از تمــام بدیهــا باشـه

************

روز قیامت درباره نعمت اربعین از ما سوال خواهد شد. امام صادق(ع) فرمودند: لَتُسْئَلُنَّ يَوْمَئِذٍ عَنِ النَّعيمِ، یعنی روز قیامت از نعمت محبت اهلبیت(ع) سوال می‌شود. این نعمت اگر قدردانی بشود نعمات بیشمار بعدی که نجات بشریت از ظلم با ولایت حضرت ولی عصر ع است به دنبال خواهد آمد.

علیرضا پناهیان

*************

 داروی عین‌ شین‌ قاف

هر سال تابستان‌ها می‌آمد #مشهد. در حرم همراهش شده بودم. ایستاده زیارت می‌کرد. من اما بعد از مدتی خسته می‌شدم. این‌ پا‌ و آن‌ پا می‌کردم. بیشتر که #خسته می‌شدم، می‌نشستم.
باز از نشستن #خسته می‌شدم، می‌ایستادم.

اما پیر مرد تمام مدت ایستاده مقابل مرقد مطهر زیارت می‌کرد و ذکر می‌گفت. معمولاً زیارتش دو #ساعتی طول می‌کشید.

یک‌ بار از حرم که بیرون آمدند، از ایشان پرسیدم : «شما خسته نمی‌شوید؟! ما که جوانیم، از پا افتادیم!»، جوابی ندادند.
زیارت که تمام ‌می‌شد، تازه صحن‌های حرم امام رضا علیه‌السلام شروع می‌شد،
به صحن‌ها می‌رفت، همه را یاد می‌کرد؛ سر مزار علما می‌رفت و برای‌شان فاتحه ‌می‌خواند.

یک بار از #صحن که بیرون آمد، به من اشاره کرد: «بیا!»، از جیبش پولی درآورد و به من داد و گفت: برو عطاری، داروی «عین‌شین‌قاف» بگیر تا خسته نشوی!
منظورشان این بوده است که اگر با #عشق و #محبت بخوانید خسته نمی‌شوید

***************

گاوچرانی وارد شهر شد و برای نوشيدن چيزی ، كنار یک مهمان‌خانه ايستاد.

بدبختانه، كسانی كه در آن شهر زندگی می‌كردند عادت بدی داشتند كه سر به سر غريبه‌ها می‌گذاشتند.

وقتی او نوشيدنی‌اش را تمام كرد، متوجه شد كه اسبش دزديده شده است، او به كافه برگشت، و ماهرانه اسلحه‌اش را درآورد و سمت بالا گرفت و بالای سرش گرفت بدون هيچ نگاهی به سقف يه گلوله شليک كرد و خيلی مقتدرانه فرياد زد:

«كدام يك از شما اسب من رو دزديده؟!»
كسی پاسخی نداد.

«بسيار خوب، من يك نوشیدنی ديگه ميخورم، و تا وقتی آن را تمام می‌كنم اسبم برنگردد، كاری را كه در تگزاس انجام دادم انجام می‌دهم!

و اصلن دوست ندارم آن كاری رو كه در تگزاس انجام دادم رو انجام بدم!»

بعضی از افراد خودشون جمع و جور كردن. آن مرد، بر طبق حرفش، نوشیدنی ديگری نوشيد، بيرون رفت، و اسبش به سرجايش برگشته بود. اسبش رو زين كرد و آماده‌ی حرکت شد .

كافه چی به آرامی از كافه بيرون آمد و پرسيد: هی رفيق قبل از اينكه بروی بگو، در تگزاس چه اتفاقی افتاد؟

گاوچران برگشت و گفت: مجبور شدم پیاده برم خونه …!

« #آرامش داشته باش و با #اقتدار ابراز وجود كن ؛ نتيجه خواهی گرفت»

**************

وقتی چیزی در حال تمام شدن
باشد،#عزیز می‌شود …

یک لحظه آفتاب در هوای سرد ،
#غنیمت می‌شود …

خدا در مواقع سختی ها ،
#تنها_پناه می‌شود …

یک قطره نور در دریای تاریکی ،
#همۀ_دنیا می‌شود …

یک عزیز وقتی که از دست رفت ،
#همه_کس می‌شود …

پاییز وقتی که تمام شد ،
به نظر قشنگ و قشنگتر می‌شود…

و ما همیشه #دیر متوجه می‌شویم!

قدر داشته‌هایمان را بدانیم…
چرا که خیلی زود، دیر می‌شود …

***************

واژه ی «ابتلاء» در قرآن معنایی ظریف دارد: امتحانی سخت که مبتلا را پژمرده و رنجور می‌سازد. و عاشق می‌باید در کوره‌ی ابتلائات، صداقت و پایمردی خود را به منصه‌ی ظهور گذارد؛ تا کاذب از صادق ونم از یم و منافق از مؤمن جدا گردد. و به تناسبی که محبوب بلندمرتبه‌تر است، ابتلاء نیز سخت تر می گردد؛ تا به آنجا که می‌باید ابراهیم‌وار، کُنه قلب خود را در طبق اخلاص نهد و خنجر بر حنجر اسماعیل خود کشد و با ذبح جگرگوشه‌ی خویش، در حقیقت خود را در مسلخ عشق قربانی سازد و فقر و هجر و اتهام و بیماری و غربت از هاجر و فرزندش را تحمل نماید تا شاید مقام امام عاشقان بر او ارزانی شود.
《وَإِذِ ابْتَلَىٰ إِبْرَاهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِمَاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ ۖ قَالَ إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامًا…》

و چون پروردگارِابراهیم، وی را با صحنه‌هایی بیازمود و او به حد کامل از عهده‌ی آن امتحانات برآمد، به وی گفت: من تو را امام قرار دادم…

و در این میان، سلسله جنبان عاشقان عالم، حضرت اباعبدالله الحسین است که رسم عاشقی و صبر و سوز و هجر و اتهام را با همه‌ی هستی خود به میدان آورد. پس بدیهی است که مشتاقان حضرتش نیز باید فروغی از جلوه‌ی عاشقی را در زیارت حضرتش ابراز نمایند، و در این مسیر، هرآنچه مصیبت سنگین‌تر، در فرهنگ عاشقی لذیذتر و ابراز عشق و صفا با محبوب به صداقت نزدیک تراست؛ که
《إِنَّ أَشَدَّ النَّاسِ بَلَاءً الْأَنْبِيَاءُ ثُمَّ الَّذِينَ يَلُونَهُمْ ثُمَّ الْأَمْثَلُ فَالْأَمْثَلُ》
همانا بلاکش ترین مردم انبياء هستند، و پس از ایشان پیروانشان، و هرکه پیروتر، بلاکش تراست.

عاشق آن به که دائم در بلابی
ایوب آسا به کرمان مبتلا بی
حسن آسا به دستش کاسه‌ی زهر
حسین آسا به دشت کربلا بی

بنابراین، هرچند پیاده روی که برای زیارت اولیای الهی توصیه شده با قواعد عقلانی سازگار نیست، ولی در مکتب عاشقی، کم ترین جلوه ابراز صداقت برای سالکان، تحمل شداید راه «کوی محبوب» است. و در این میان، اگر زیارت سیدالشهداء اشرف زیارات است، رنج بردن در اکتساب کیمیای حسینی نیز اشرف ابتلائات است.

****************

عارفی که ۳۰ سال مرتب ذکر می گفت:
استغفر الله
مریدی به او گفت: چرا این همه استغفار می کنی، ما که از تو گناهی ندیدیم.
جواب داد: سی سال استغفار من به خاطر یک الحمد لله نابجاست!
روزی خبر آوردند بازار بصره آتش گرفته، پرسیدم: حجره من چه؟
گفتند: مال شما نسوخته…
گفتم: الحمدلله…
معنیش این بود که مال من نسوزد مال مردم به درک!
آن الحمدلله از سر خودخواهی بود نه خداخواهی

چه قدر از این الحمدلله ها گفتیم و فکر کردیم شاکریم؟

**************

میرزا حسینقلی همدانی عارف بزرگ به عنوان آخرین توصیه به یکی از شاگردهاش میگه :

“هر وقت تونستی کفش کسانی رو که باهاشون مشکل داری جفت کنی اون وقت آدم شدی.”